Η Κάρπαθος, αν και ορεινή και άγρια, ωστόσο αποδείχτηκε γόνιμη και προσφέρει πλούσια προϊόντα, όπως τα σταφύλια, τα εσπεριδοειδή, το λάδι και το μέλι.

Πολλοί από τους ντόπιους ασχολούνται με την αλιεία κι έτσι προμηθεύουν καθημερινά τα ταβερνάκια με σκάρους, σαρδέλες, σαργούς και βλάχους, που είναι αρκετά διαδεδομένα στο νησί.

Οι πλούσιοι αμπελώνες στη βόρεια Κάρπαθο παράγουν εξαιρετικά σταφύλια, από τα οποία παράγεται και το φημισμένο κρασί τους.

Το κρασί της Καρπάθου είναι εξαιρετικής ποιότητας, εύγευστο και αρκετά διαφορετικό. Το πιο δημοφιλές είναι το ημίγλυκο ερυθρό κρασί που παράγεται κυρίως στην ορεινή Κάρπαθο, στον Όθο και στη Βωλάδα. Οι πιο γνωστές ποικιλίες του νησιού είναι το αθήρι, το φωκιανό, αλλά και το Κρητικό θραψαθήρι και η Κυκλαδίτικη γαϊδουριά.

Τα καρπαθιώτικα τυριά έχουν έντονη γεύση και αποτελούν βασικό στοιχείο της διατροφής των κατοίκων. Τα πιο διαδεδομένα είναι το πολύ μαλακό μανούλι, το αρμυροτύρι, που όπως μαρτυρά η ονομασία του είναι πολύ αρμυρό σκληρό τυρί, με το οποίο οι ντόπιοι συνήθως συνοδεύουν τις μακαρονάδες τους και το μεριάρι.

Το μέλι είναι προϊόν που οι νοικοκυρές της Καρπάθου χρησιμοποιούν συχνά στα γλυκά τους, το σουσαμόμελο, τα ξεροτήγανα και τον μπακλαβά. Στα καλοκαιρινά μέλια κυριαρχεί το θυμάρι, στα ανοιξιάτικα το φασκόμηλο και στα χειμερινά το ρίκι.

Τα αλόχορτα είναι μικρά χορταράκια που συνήθως τρώγονται ως σαλάτα. Φυτρώνουν σε γκρεμούς ανάμεσα σε αγκάθια.

Η σπεσιαλιτέ της καρπάθικης γαστρονομίας είναι οι μακαρούνες, ζυμαρικά σαν ταλιατέλες που συνοδεύονται από την περίφημη σιτάκα, γαλακτοκομικό προϊόν που μοιάζει με γιαούρτι.

Οι τούρτες είναι πίτες με φύλο που μοιάζει με κουρού. Γεμίζεται με μυτζήθρα και πασπαλίζεται με σουσάμι.

Δείγματα, επίσης, της λεπτοδουλειάς της καλλιτεχνικής ανησυχίας του Καρπάθιου και της προσήλωσής του στα παραδοσιακά επαγγέλματα, είναι τα ξυλόγλυπτα, τέμπλα, σοφάδες, παγκάλια, έπιπλα, αλλά και τα χειροποίητα υποδήματα (στιβάνια, παντόφλες) που, ευτυχώς, ακόμα διατηρούνται (κυρίως) στην Όλυμπο.

Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει ακόμη το νησί είναι η γυναικεία φορεσιά (καθημερινή και σχολιάτικη) της Ολύμπου, το καβάϊ και το σακκοφούστανο.

Υπολείμματα παλαιάς γυναικείας φορεσιάς – τσεμπέρι, τεχρεμί, φωτά – βρίσκει κανείς στις προχωρημένης ηλικίας γυναίκες, στο Μεσοχώρι και κυρίως, στα Σπόα.

Από τα υποδήματα, σώζονται ακόμη από γεωργούς και κτηνοτρόφους τα «στιβάνια» ως υπολείμματα και αυτά της ανδρικής φορεσιάς και κατασκευάζονται στην Όλυμπο.

Πολλά ακόμα είδη λαϊκής τέχνης (πιάτα, μαστραπάδες) και παραδοσιακά επαγγέλματα διατηρούνται σε μεμονωμένες περιπτώσεις στα χωριά όπως Χαλκιάδες (σιδεράδες), υφάντριες, καλαθοπλέκτρες.  

Εκείνο που είναι άξιο θαυμασμού και πιθανότατα δεν υπάρχει σε τέτοια έκταση αλλού, είναι η οργανοκατασκευή.  

Σε όλα τα χωριά, υπάρχουν άνθρωποι κάθε ηλικίας που κατασκευάζουν λύρες, τσαμπούνες, λαούτα, βιολιά και οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι οι ίδιοι οργανοπαίχτες.

Τα παραδοσιακά προϊόντα του νησιού με κυρίαρχα το μέλι και το κρασί, πωλούνται στα πολλά καταστήματα του νησιού, κυρίως στην πόλη των Πηγαδιών.

Gallery Wordpress